Generalnie jest nudno.
Oprócz kilku zdarzeń, które miały miejsce stosunkowo niedawno, nie dzieje się nic szczególnego.
No, chyba, żeby jako zdarzenie o szczególnym znaczeniu potraktować numer, jaki wyciął ten nowy kucharz, Macaroni. A niech go skrawki omletu..
Onufry zaprosił jakiś czas temu kilku swoich znajomych, którym chciał się pochwalić nabytkiem w postaci włoskiego kucharza. W końcu to rzadkość na Dzikim Zachodzie. Na jego zaproszenie odpowiedziało kilkunastu właścicieli saloonów z Najdzikszych Okolic. Przyjechali pewnego wieczora i od razu mieli się z czego cieszyć. Tuż przed wjazdem do miasta, czekał na nich Grabarz z farmerem Joe, dla pobrania wymiarów - tak, na wszelki wypadek, żeby później szybko dopasować trumny. Delikatnie byli zdziwieni, specyficznie, kiedy Farmer Joe, pomagając Grabarzowi, kazał im się położyć na ziemi. Akurat było po deszczu, więc dosyć miękko zalegli, a wstając, mieli trochę zmienione twarze. Joe jakoś tak ich położył, że trafili w coś, co zwykle się omija. Ale życie to życie, więc narzekać nie mogli. Nawet, gdyby chcieli, to nie mogli, bo Hanks czekał z rewolwerami tuż obok. Znając reputację Hanksa z opowieści Onufrego, wiedzieli, że czego jak czego, ale narzekania to on nie lubi.
Po tym wstępie, w zasadzie bez problemów doszli do miasta. Piszę, że doszli, ponieważ konie zostawili pod opieką naszego uzdolnionego handlarza, Veneko. Zawsze zakładamy, że temu, kto do nas przyjeżdża, konie już nie będą potrzebne.
W mieście przywitał ich Włochaty, po czym - chwilę po tym, kiedy się ocknęli, zanieśliśmy ich do saloonu, pod opiekę Onufrego. Dał im jakąś swoją mieszankę pitną i szybciutko doszli do siebie.
A potem Macaroni przyniósł tę włoską potrawę, składającą się z cholernie długiego makaronu w potwornie zalatującym sosie. Onufry zrobił błąd, bo tego nie spróbował. Ale za to goście spróbowali. Głodni byli, lekko zmęczeni to i wtrząsnęli wszystko w ostrym tempie. No i się zaczęło. Nie chce mi się pisać, jak to wszystko wyglądało, wystarczy, że nadmienię o potrzebie przebudowania części hotelowej, specyficznie w obrębie toalet.
W rezultacie Macaroni został przegoniony przez Onufrego, który dał mu fatalne referencje i wykopał do Rio. Złe referencje od Onufrego, to była gwarancja zatrudnienia w Rio. Zobaczymy, jak długo tam się utrzyma.
Ale nie o tym miałem pisać. W ciemnościach nocy, tuż przy cmentarzu, pojawiły się dziwne, jak same siebie nazywały: Samobójcze Anioły. Jak się nazywać chciały, tak i wyglądały. Co mówiły, to już pominę, bo nawet Pastor rechotał jak nawiedzony diabeł. Te Anioły przyszły do nas, żeby pomścić kogoś-tam, kto do nas przyjechał, a potem ślad po nim szlag trafił.
Nie mamy pojęcia, kto mógł wpaść na pomysł, że my się ich przestraszymy. Może, gdyby jakoś składniej się wypowiadały, byłby powód do zmartwienia. Ale te cytaty z ksiąg wszelkiego rodzaju były nie do zniesienia. Grabarz parę razy się zamachnął łopatą, która przeszła przez te stwory jak przez dym, Unkass kilka razy wystrzelił, ale trafił jedynie jakiegoś podglądacza z Rio, któremu, od tej pory, znacznie pogorszyła się umiejętność widzenia i słyszenia. Wtedy Indianin Joe wpadł na pomysł, żeby zaprosić te Aniołki do ogniska, na rozmowę i wtedy je wymieszać z dymem, pochodzącym ze specjałów hodowanych przez Joe. Ze swojej strony dodałem kilka pustych butelek, żeby ten dym potem w te butelki wtłoczyć za pomocą grzywy Włochatego.
Na to wszystko wpadł Warhawk, capnął wypełnione dymem butelki i pognał gdzieś. Wrócił po kilku tygodniach i udało nam się z niego wyciągnąć, co z nimi zrobił. Otóż wysłał butelki do swojego dalekiego kuzyna, mieszkającego na Starym Kontynencie. Zdaje się, że do ojczyzny szamana Fejruna. A, jak wiadomo, Fejrun to Niemiec.
Generalnie, nudno jest.
niedziela, 19 czerwca 2016
sobota, 21 maja 2016
Nowe u Onufrego
Onufry ma pomocnika w kuchni
Wieści o naszym mieście daleko doleciały. Ktoś pomógł, nie wiemy jeszcze kto, ale się dowiemy, a wtedy serdecznie podziękujemy. Znani z tego jesteśmy, że potrafimy podziękować. Ludzie z Rio byli pierwsi, którzy się o tym przekonali. To jeszcze z Unkass'em i Wasai im dziękowaliśmy za otwarcie sklepów. Ha, kilka razy je otwierali dzięki nam. Następni byli z Cordoby i Shawnee. Tam też było wesoło, zwłaszcza, jak im Geens indyka przyrządził na to idiotyczne swięto. My tego nie lubimy, a oni pozabierali Indianom ziemie i świętują. No to Geens z Indianinem Joe przygotowali specjalne danie: Geens wkład dał specyficzny od siebie, a Indianin Joe od siebie. Pojechaliśmy obejrzeć rezultat świętowania - najpierw dużo huku i dymu (jak to od zabawek Geensa), a potem jeszcze więcej dymu (od wkładu Indianina Joe). Dawno tak wesoło w Shawnee nie było, ich pastor z szeryfem robili synchroniczny striptease, a sklepikarze tańczyli na wystających rurach od kanalizacji. Od tego zresztą poszedł w świat tak zwany taniec na rurze, z jedną modyfikacją: na świecie tańczyli na czystych rurach, bezzapachowych.
Ale do rzeczy.
Kilka dni temu, Pastor przybiegł do nas lekko przestraszony, bo - jak to ujął - kiedy rano, tuż po południu, wstawał ze snu ciężkiego, spowodowanego wielokrotnym odprawianiem nabożeństwa dla cierpiących na bezsenność Włochatego i Veneko, poczuł dziwny zapach spalenizny dolatujący z kościoła. Po pewnym czasie doszedł tam, wspierając się na jako-tako czynnym Hanksie. To co zobaczył, lekko go zamurowało: przy ołtarzu stał jakiś stwór, mieszając wielką łychą w misce i głośno mlaskając. Niedaleko ołtarza leżał w zasadzie nieprzytomny Warhawk, dziwnie wzdęty i wydający pomruki i jęki. Obok niego stała pełna do połowy szklana bańka z czerwonym płynem, przypominającym krew. Pastor głośno wydał z siebie ostrzegawcze beknięcie i stwór się obrócił. Tego był za wiele - przerażające, czerwone ślepia i wywalony jęzor tak podziałały na naszego Pastora, że ten, zapominając o stanie swojego organizmu, rzucił się do ucieczki, przekonany, że diabeł odprawia mszę i zabija mieszkańców miasta! tak szczęśliwie się rzucił, że wpadł na Hanksa i odbił przez drzwi. Hanks został, delikatnie wprasowany w chrzcielnicę, a Pastor przybiegł do nas.
Natychmiast po opróżnieniu kilku butelek Whiskey ruszyliśmy do kościoła, sprawdzić co to. Przed budynkiem czekał na nas Warhawk, wspierając się na jakimś stworze, wyglądającym, jakby niedźwiedź napęczniały tuż po zjedzeniu przysmaku Geensa (taki trotyl owinięty w ser).
Jak się okazało, Warhawk robił za tłumacza, a stwór był Włochem. Mało po naszemu gadał, a z kolei Warhawk mało po ichniemu, w związku z tym posłaliśmy po Gaha i Onufrego, bo oni też zagraniczni przecież. Też się nie dogadali. Na szczęście Pastor doszedł do siebie i przypomniał sobie, że kiedyś znał podobny język do tego włoskiego. Stwór ucieszył się strasznie (strasznie to wyglądało, jak się cieszył) i uściskał Pastora, zresztą - wielokrotnie. Koniec końców zrozumieliśmy, że usłyszał o nas i koniecznie tutaj chciał trafić. Podróż zajęła mu dosyć długo, bo każdy, pytany o nas, zwiewał.
Przez przypadek w zasadzie się tu znalazł, a w zasadzie to Warhawk go znalazł. Jakoś ten Włoch ma na imię czy nazwisko, ale Gah powiedział, że w jego stronach nazywają takich makaroniarzami. No to został Macaroni. Onufry wziął go do siebie, na zaplecze, bo Macaroni potrafi podobno smaczne żarcie upichcić.
Lepiej, żeby to była prawda. Dla niego lepiej.
Wieści o naszym mieście daleko doleciały. Ktoś pomógł, nie wiemy jeszcze kto, ale się dowiemy, a wtedy serdecznie podziękujemy. Znani z tego jesteśmy, że potrafimy podziękować. Ludzie z Rio byli pierwsi, którzy się o tym przekonali. To jeszcze z Unkass'em i Wasai im dziękowaliśmy za otwarcie sklepów. Ha, kilka razy je otwierali dzięki nam. Następni byli z Cordoby i Shawnee. Tam też było wesoło, zwłaszcza, jak im Geens indyka przyrządził na to idiotyczne swięto. My tego nie lubimy, a oni pozabierali Indianom ziemie i świętują. No to Geens z Indianinem Joe przygotowali specjalne danie: Geens wkład dał specyficzny od siebie, a Indianin Joe od siebie. Pojechaliśmy obejrzeć rezultat świętowania - najpierw dużo huku i dymu (jak to od zabawek Geensa), a potem jeszcze więcej dymu (od wkładu Indianina Joe). Dawno tak wesoło w Shawnee nie było, ich pastor z szeryfem robili synchroniczny striptease, a sklepikarze tańczyli na wystających rurach od kanalizacji. Od tego zresztą poszedł w świat tak zwany taniec na rurze, z jedną modyfikacją: na świecie tańczyli na czystych rurach, bezzapachowych.
Ale do rzeczy.
Kilka dni temu, Pastor przybiegł do nas lekko przestraszony, bo - jak to ujął - kiedy rano, tuż po południu, wstawał ze snu ciężkiego, spowodowanego wielokrotnym odprawianiem nabożeństwa dla cierpiących na bezsenność Włochatego i Veneko, poczuł dziwny zapach spalenizny dolatujący z kościoła. Po pewnym czasie doszedł tam, wspierając się na jako-tako czynnym Hanksie. To co zobaczył, lekko go zamurowało: przy ołtarzu stał jakiś stwór, mieszając wielką łychą w misce i głośno mlaskając. Niedaleko ołtarza leżał w zasadzie nieprzytomny Warhawk, dziwnie wzdęty i wydający pomruki i jęki. Obok niego stała pełna do połowy szklana bańka z czerwonym płynem, przypominającym krew. Pastor głośno wydał z siebie ostrzegawcze beknięcie i stwór się obrócił. Tego był za wiele - przerażające, czerwone ślepia i wywalony jęzor tak podziałały na naszego Pastora, że ten, zapominając o stanie swojego organizmu, rzucił się do ucieczki, przekonany, że diabeł odprawia mszę i zabija mieszkańców miasta! tak szczęśliwie się rzucił, że wpadł na Hanksa i odbił przez drzwi. Hanks został, delikatnie wprasowany w chrzcielnicę, a Pastor przybiegł do nas.
Natychmiast po opróżnieniu kilku butelek Whiskey ruszyliśmy do kościoła, sprawdzić co to. Przed budynkiem czekał na nas Warhawk, wspierając się na jakimś stworze, wyglądającym, jakby niedźwiedź napęczniały tuż po zjedzeniu przysmaku Geensa (taki trotyl owinięty w ser).
Jak się okazało, Warhawk robił za tłumacza, a stwór był Włochem. Mało po naszemu gadał, a z kolei Warhawk mało po ichniemu, w związku z tym posłaliśmy po Gaha i Onufrego, bo oni też zagraniczni przecież. Też się nie dogadali. Na szczęście Pastor doszedł do siebie i przypomniał sobie, że kiedyś znał podobny język do tego włoskiego. Stwór ucieszył się strasznie (strasznie to wyglądało, jak się cieszył) i uściskał Pastora, zresztą - wielokrotnie. Koniec końców zrozumieliśmy, że usłyszał o nas i koniecznie tutaj chciał trafić. Podróż zajęła mu dosyć długo, bo każdy, pytany o nas, zwiewał.
Przez przypadek w zasadzie się tu znalazł, a w zasadzie to Warhawk go znalazł. Jakoś ten Włoch ma na imię czy nazwisko, ale Gah powiedział, że w jego stronach nazywają takich makaroniarzami. No to został Macaroni. Onufry wziął go do siebie, na zaplecze, bo Macaroni potrafi podobno smaczne żarcie upichcić.
Lepiej, żeby to była prawda. Dla niego lepiej.
piątek, 20 maja 2016
Włochaty i nowa gwiazda
To był jednak Włochaty
Teraz lekko wyłysiał, ale na pocieszenie - łysienie mechaniczne było, czyli nic wspólnego z osłabieniem zdrowia. Trochę bolesne, ale skuteczne. Nie mieliśmy pojęcia, że tak się lubi kąpać, swoją drogą. Do tej pory zresztą nie jesteśmy przekonani, ile w tym było jego własnej woli, nieodpartego pragnienia rozkoszowania się wodą, a ile przypadkowego wdepnięcia w takie śliskie coś na wyjściu ze stajni i przymusowej jazdy do potoku.
Trzeba przyznać, że przez kilka dni po tej kąpieli Włochatego, żaden niedźwiedź nie podchodził do wodopoju, dopiero po tygodniu ochłonęły i powolutku zaczynają wracać. Woda też już prawie do siebie doszła.
Teraz lekko wyłysiał, ale na pocieszenie - łysienie mechaniczne było, czyli nic wspólnego z osłabieniem zdrowia. Trochę bolesne, ale skuteczne. Nie mieliśmy pojęcia, że tak się lubi kąpać, swoją drogą. Do tej pory zresztą nie jesteśmy przekonani, ile w tym było jego własnej woli, nieodpartego pragnienia rozkoszowania się wodą, a ile przypadkowego wdepnięcia w takie śliskie coś na wyjściu ze stajni i przymusowej jazdy do potoku.
Trzeba przyznać, że przez kilka dni po tej kąpieli Włochatego, żaden niedźwiedź nie podchodził do wodopoju, dopiero po tygodniu ochłonęły i powolutku zaczynają wracać. Woda też już prawie do siebie doszła.
Dziadzio Vincent został gwiazdą.
Żeby było od razu jasne, nie mam na myśli tego, że wszyscy go wszędzie znają, cenią i robią sobie z nim fotografie. To już też, ale było inaczej. Veneko, poproszony przez Geensa o pomoc w przenoszeniu ciężkich pakunków z jego przydomowego warsztatu do naszej wspólnej stajni, zgubił jeden po drodze. Zanim zdążył po to wrócić, Dziadzio Vincent usiadł sobie na tym dla chwilowego odpoczynku, westchnął sobie i zapalił fajkę.
W zasadzie, to nie jestem pewien, czy fajkę zapalił, bo tego już nikt nie widział.
Z pewnością za to, pobudził pakunek do działania. Czort wie, co tam Geens nawkładał i z czego to było, w każdym razie huknęło tak mocno, że okulary spadły Pastorowi w takie miejsce, z którego raczej już ich nie wyciągnie, a i tak będzie musiał odbudować wychodek.
Podmuch mu go zdemolował. Huk, błysk, masa dymu i nic. To znaczy spora dziura w ziemi, a po opadnięciu kurzu (i kilku ogłupiałych ptaków), również Dziadzi Vincenta nie było.
Warhawk powiedział, że podnosząc głowę po zaciągnięciu się ziółkami od Indianina Joe, ujrzał niesamowite zjawisko, w postaci wstępującego do nieba Dziadzi Vincenta, otoczonego błyskawicami i ogniem. Potwierdził to Slide, który widział to z najwyższego drzewa w okolicy, na które zaniósł go podmuch wybuchu. Onufry także to zauważył, mając ułatwione zadanie obserwacji nieba, ponieważ szlag trafił dach saloonu, co mogło - jak inteligentnie zauważył Hanks, łączyć się z wybuchem.
W kilka godzin po zdarzeniu przybiegł posłaniec z Rio, pytając, czy widzieliśmy nową gwiazdę i, czy to jakaś nasza nowa sztuczka czy niebo się wali, bo w bajorko tuż obok ich saloonu, z nieba spadł jakiś bardzo stary człowiek z olbrzymimi oczami.
Przywieżliśmy Dziadzia Vincenta z Rio i wyjaśniła się sprawa z jego oczami.
Niby nic, taka nieduża fajka, ale jednak, jak tak mocniej na niej usiąść, to bolesne jest. Całe szczęście, że cybuch wystawał.
Sobie Dziadzio wyczyści i będzie palić dalej.
niedziela, 8 maja 2016
piątek, 6 maja 2016
Dziwne zjawisko w mieście
Jak zwykle jest spokojnie.
Dzisiaj w mieście były jedynie cztery pojedynki. Czyli nudno. Jedynie Grabarz zachwycony. W końcu to rzadko się jakoś zdarza, żeby od czterech kul ginęło piętnastu ludzi. Ale co się dziwić? nieczęsto u nas bywają Szkoci, a po tych pojedynkach, został tylko jeden. Do tego z pełnym magazynkiem. Prawie pełnym, bo jedną kulę zmarnował i opija to teraz żałośnie u Onufrego.
Generalnie ostatnio u nas spokój. Dziadzio znalazł swoją szczękę, Aga nie chce nam powiedzieć gdzie, ale Dziadzio znowu może gryźć - a to podobno niektórzy lubią.
Geens wrócił po zabawie w Rio, znalazł tam Unkassa i przywiozł ze sobą. W zasadzie na sobie, bo Unkass sam się na siodle nie mógł utrzymać. Parę dni mu zajmie dochodzenie do siebie, dopiero w połowie schodów jest, a to już dwa dni od przyjazdu.
Indianin Joe lekko wkurzony i sądząc po wyglądzie, będzie wyprawa wojenna. Od dawna się nie malował, co widać, niestety, ale szczerze mówiąc, to groźniej wygląda. Skąd on wytrzasnął te szminki teatralne, to się pewnie nie dowiemy, a obwoźnego teatru już dawno u nas nie było. Może Joe się z nimi jakoś w drodze spotkał? To by tłumaczyło, dlaczego do nas nie dojechali.
A Joe się zdenerwował, bo mu doniosły plemienne wróbelki, że ma konkurencję. Nie pamiętam, żeby jakikolwiek konkurent Joego długo przebywał na naszym terenie. W zasadzie, nie pamiętam, żeby na naszym terenie był kiedykolwiek jakikolwiek konkurent Joego, ale mogę mieć coś z pamięcią. Gah mówił, że to sprawka tego Niemca. W każdym razie Joe i od pewnego czasu, jego najbliższy kumpel WarHawk, umalowani wojennie, mają jutro wyjechać i poszukać tego wesołka, który ośmielił się przyrządzać ziółka. WarHawk jeszcze się w lustrze nie widział, ale jak już odzyska wzrok po tej nalewce od Onufrego, może się trochę zdziwić. Joe - zanim sam się umalował, praktykował na nim. Teraz, to w tych ciuchach, które też mu Joe dobrał, WarHawk wygląda trochę jak swoja siostra. Może być ciekawie, ale chwilowo wszystkie lustra schowaliśmy.
Niedługo idę do baru, bo się tam wszyscy umówiliśmy na naradę. Jest zastanawiająca sytuacja taka na rynku przed biurem szeryfa, powinniśmy coś postanowić. Szeryf na naradę nie przyjdzie, bo z biura nie wychodzi już od trzech lat. Niektórzy mówią, że nie ma tam nikogo, ale nam się nie chce sprawdzać, a na pocztę co parę miesięcy przychodzi kasa na wypłatę dla szeryfa, to w zasadzie nie ma po co sprawdzać. Kasa się zgadza.
A miałem napisać, o co chodzi z tym futrem i naradą.
Na samym środku rynku pojawiła się taka figura interesująca, która wygląda jak sporej wielkości worek, ale strasznie owłosiony. Veneko mówi, że to może być ten, Wielka Stopa, ale chyba nie ma racji - kompletnie nie widać, żeby to coś miało stopy. Wszystko co tam ewentualnie ma, jest przykryte horrendalną ilością włosów. Aha, no i przez te deszcze i wiatry, to te włosy mają jeszcze sporo liści i takie lekko posklejane są. Nie mamy pojęcia, jak to tu przyszło, bo ostatnio mieliśmy kilka tygodni świątecznych i nikt niczego nie pamięta. To znaczy Nickt coś tam pamięta, ale bardziej w temacie odbudowy Rio po wizycie Geensa. Slide nawet podszedł raz do tego owłosionego zjawiska, ale odskoczył jak spod tych włosów coś do niego mrugnęło. No on woli jednak uczesane kobiety. Albo łyse.
Przez chwilę myśleliśmy, że to kolejny kawał Hardinga, bo John lubi się taplać w okolicy, odkąd Pastor wrócił i przekonał go do leczniczych kąpieli błotnych. Ale John zawsze po takiej kąpieli wraca przynajmniej z pasem i kaburą na ramieniu, a tu niczego takiego nie było.
Kane zaryzykował i podszedł do tego zjawiska z wiadrem wody (no chyba to woda była, teraz to za późno weryfikować) i chlusnął! Taki wrzask był, że wszystkie kruki z miasta odleciały, a Dziadzio Vincent z wrażenia znowu na kimś szczękę zacisnął i przyszedł na rynek bez zębów.
Mam nieodparte wrażenie, że doskonale znam źródło wrzasku. Może raczej inaczej - po wrzasku z tego owłosionego zjawiska, wydobył się taki sympatyczny potok tych, no - powiedzonek, których Pastor raczej nie lubi słuchać, że to może być tylko jedno źródło: cholera, Włochaty wrócił!
Przekonamy się już niedługo, czy mam rację, bo chłopaki w sieć to złapali i ciągną do stajni, żeby wymoczyć a potem trochę ostrzyc - Grabarz juz razem z farmerem Jonesem idą na pomoc z nożycami do owiec. W zasadzie Grabarz idzie z łopatą, ale on wszystkim nieźle strzyże.
O, Dziadzio Vincent też tam idzie.
No to może być ciekawie.
Dzisiaj w mieście były jedynie cztery pojedynki. Czyli nudno. Jedynie Grabarz zachwycony. W końcu to rzadko się jakoś zdarza, żeby od czterech kul ginęło piętnastu ludzi. Ale co się dziwić? nieczęsto u nas bywają Szkoci, a po tych pojedynkach, został tylko jeden. Do tego z pełnym magazynkiem. Prawie pełnym, bo jedną kulę zmarnował i opija to teraz żałośnie u Onufrego.
Generalnie ostatnio u nas spokój. Dziadzio znalazł swoją szczękę, Aga nie chce nam powiedzieć gdzie, ale Dziadzio znowu może gryźć - a to podobno niektórzy lubią.
Geens wrócił po zabawie w Rio, znalazł tam Unkassa i przywiozł ze sobą. W zasadzie na sobie, bo Unkass sam się na siodle nie mógł utrzymać. Parę dni mu zajmie dochodzenie do siebie, dopiero w połowie schodów jest, a to już dwa dni od przyjazdu.
Indianin Joe lekko wkurzony i sądząc po wyglądzie, będzie wyprawa wojenna. Od dawna się nie malował, co widać, niestety, ale szczerze mówiąc, to groźniej wygląda. Skąd on wytrzasnął te szminki teatralne, to się pewnie nie dowiemy, a obwoźnego teatru już dawno u nas nie było. Może Joe się z nimi jakoś w drodze spotkał? To by tłumaczyło, dlaczego do nas nie dojechali.
A Joe się zdenerwował, bo mu doniosły plemienne wróbelki, że ma konkurencję. Nie pamiętam, żeby jakikolwiek konkurent Joego długo przebywał na naszym terenie. W zasadzie, nie pamiętam, żeby na naszym terenie był kiedykolwiek jakikolwiek konkurent Joego, ale mogę mieć coś z pamięcią. Gah mówił, że to sprawka tego Niemca. W każdym razie Joe i od pewnego czasu, jego najbliższy kumpel WarHawk, umalowani wojennie, mają jutro wyjechać i poszukać tego wesołka, który ośmielił się przyrządzać ziółka. WarHawk jeszcze się w lustrze nie widział, ale jak już odzyska wzrok po tej nalewce od Onufrego, może się trochę zdziwić. Joe - zanim sam się umalował, praktykował na nim. Teraz, to w tych ciuchach, które też mu Joe dobrał, WarHawk wygląda trochę jak swoja siostra. Może być ciekawie, ale chwilowo wszystkie lustra schowaliśmy.
Niedługo idę do baru, bo się tam wszyscy umówiliśmy na naradę. Jest zastanawiająca sytuacja taka na rynku przed biurem szeryfa, powinniśmy coś postanowić. Szeryf na naradę nie przyjdzie, bo z biura nie wychodzi już od trzech lat. Niektórzy mówią, że nie ma tam nikogo, ale nam się nie chce sprawdzać, a na pocztę co parę miesięcy przychodzi kasa na wypłatę dla szeryfa, to w zasadzie nie ma po co sprawdzać. Kasa się zgadza.
A miałem napisać, o co chodzi z tym futrem i naradą.
Na samym środku rynku pojawiła się taka figura interesująca, która wygląda jak sporej wielkości worek, ale strasznie owłosiony. Veneko mówi, że to może być ten, Wielka Stopa, ale chyba nie ma racji - kompletnie nie widać, żeby to coś miało stopy. Wszystko co tam ewentualnie ma, jest przykryte horrendalną ilością włosów. Aha, no i przez te deszcze i wiatry, to te włosy mają jeszcze sporo liści i takie lekko posklejane są. Nie mamy pojęcia, jak to tu przyszło, bo ostatnio mieliśmy kilka tygodni świątecznych i nikt niczego nie pamięta. To znaczy Nickt coś tam pamięta, ale bardziej w temacie odbudowy Rio po wizycie Geensa. Slide nawet podszedł raz do tego owłosionego zjawiska, ale odskoczył jak spod tych włosów coś do niego mrugnęło. No on woli jednak uczesane kobiety. Albo łyse.
Przez chwilę myśleliśmy, że to kolejny kawał Hardinga, bo John lubi się taplać w okolicy, odkąd Pastor wrócił i przekonał go do leczniczych kąpieli błotnych. Ale John zawsze po takiej kąpieli wraca przynajmniej z pasem i kaburą na ramieniu, a tu niczego takiego nie było.
Kane zaryzykował i podszedł do tego zjawiska z wiadrem wody (no chyba to woda była, teraz to za późno weryfikować) i chlusnął! Taki wrzask był, że wszystkie kruki z miasta odleciały, a Dziadzio Vincent z wrażenia znowu na kimś szczękę zacisnął i przyszedł na rynek bez zębów.
Mam nieodparte wrażenie, że doskonale znam źródło wrzasku. Może raczej inaczej - po wrzasku z tego owłosionego zjawiska, wydobył się taki sympatyczny potok tych, no - powiedzonek, których Pastor raczej nie lubi słuchać, że to może być tylko jedno źródło: cholera, Włochaty wrócił!
Przekonamy się już niedługo, czy mam rację, bo chłopaki w sieć to złapali i ciągną do stajni, żeby wymoczyć a potem trochę ostrzyc - Grabarz juz razem z farmerem Jonesem idą na pomoc z nożycami do owiec. W zasadzie Grabarz idzie z łopatą, ale on wszystkim nieźle strzyże.
O, Dziadzio Vincent też tam idzie.
No to może być ciekawie.
czwartek, 7 kwietnia 2016
Tunele Pastora
Dawno już nie pisałem, ale zeszło nam trochę w tych tunelach.
Kto by przypuszczał, że Pastor taki pracowity był? Przez pewien czas sądziliśmy, że te tunele jakieś plemię Indian wykopało, od dawna zapomniane i zniknięte w odmętach czasu. Tyle korytarzy ciągnących się wiele kilometrów pod ziemią, częściowo wykutych w skałach.
Ale nie. Pewnego dnia (albo nocy, diabli wiedzą, bo cały czas ciemno w zasadzie było), natknęliśmy się na legowisko. Rzucało się w oczy, że legowisko było używane i to całkiem niedawno. Oprócz byle jak skleconego łóżka, stał tam mały taboret a na nim świecznik z jedną, do połowy stopioną świeczką. Ten świecznik nas zastanowił - wypisz, wymaluj, jeden z zaginionych świeczników z kościoła. Jeszcze tym razem potraktowaliśmy to jako przypadek, ale kilka dni później, przy kolejnym legowisku, stał następny taboret a na nim był kolejny świecznik. Do pary z poprzednim, co łatwo było porównać, bo poprzedni mieliśmy ze sobą. Jakby tego było mało, obok łóżka leżał kielich mszalny, tuż obok pustej butelki po winie. Wtedy już wiedzieliśmy, że to nie przypadek a zamierzone działanie. Ktoś sobie te legowiska przygotował i z nich korzystał. Może gdybyśmy nie znaleźli po jakimś czasie, w kąt rzuconego ubrania i kapelusza Pastora, zastanawialibyśmy się dłużej. Ale już nie było po co. To były wyraźne ślady pobytu - a raczej ucieczki Pastora. Co te kobiety z ludzi robią! Od tego momentu chcieliśmy już jedynie wyjść z tych tuneli i wrócić do miasta, ale okazało się to lekko utrudnione. Otóż rozciągnęliśmy za sobą sznurek od samego zejścia na dół, aby łatwo póżniej wyjść, ale nie zauważyliśmy, że Hanks - który zszedł nieco po nas na dół, szukał nas i przy okazji niejako, zwijał sobie sznurek w kłębek. Czyli z drogi po sznurku były nici.
Gdyby nie Veneko, którego instynkt wyostrzony przez głód alkoholowy działał jak kompas, siedzielibyśmy w tych tunelach jeszcze do tej porty. Ale on, jakimś cudem, wyczuwał whiskey i wino z odległości kilku mil. Może to nie tylko głód, ale i brak używania ziółek Joego tak mu ten węch wyostrzyło, bo my czuliśmy już tylko zmęczenie.
Coś chyba jednak Venka zmyliło, bo z tunelu wyskoczyliśmy przez jakąś dziurę w ziemi spory kawał od miasta, na samym środku drogi, którą wprost na nas jechał dyliżans. Wyglądem przypominaliśmy dzikie stwory z legend okolicznych plemion, wszędzie mieliśmy jakieś korzenie poprzyczepiane do kapeluszy i płaszczy, kolor nasz brunatno - siwo - czarny był, to i konie stanęły dęba razem z woźnicą. Konie się zerwały i pognały w siną dal, za nimi pognał przerażony woźnica, a z lekko zalegającego dyliżansu wyciągnęliśmy cztery, półprzytomne i lekko obolałe niewiasty. Niewiasty się ockneły, spojrzały na nas i straciły przytomność z towarzyszeniem jęku.
Otrzepaliśmy się z pozostałości tunelowych, przetarliśmy twarze chustami i następne ocknięcie miały niewiasty lżejsze. Fizycznie, bo psychicznie chyba nadal w szoku były, oferowały nam wszystko, co miały, za darowanie życia. Nie wzięliśmy, bo zmęczenie dawało się nam we znaki mocno i chcieliśmy już zalegnąć ze szklanką whiskey, ale pomogliśmy im dojść do miasta z nami, aby mogły poczekać w hotelu na kolejny dyliżans.
Kiedy dotarliśmy do miasta, okazało się, że Pastor jest w Saloonie - przynajmniej fizycznie, bo duchem gdzieś zdążył ulecieć. Onufry przekazał nam informacje, że Pastor jest w nastroju świątecznym, ponieważ kobiety, które go bezskutecznie szukały, wsiadły rozżalone do dyliżansu i odjechały w dal.
Nie chcieliśmy mu psuć humoru, a coś nam mówiło, że już ktoś się tym zajmie za chwilę. Wzięliśmy po flaszce whiskey i rozeszliśmy się szybko, każdy do swojego domu.
Kto by przypuszczał, że Pastor taki pracowity był? Przez pewien czas sądziliśmy, że te tunele jakieś plemię Indian wykopało, od dawna zapomniane i zniknięte w odmętach czasu. Tyle korytarzy ciągnących się wiele kilometrów pod ziemią, częściowo wykutych w skałach.
Ale nie. Pewnego dnia (albo nocy, diabli wiedzą, bo cały czas ciemno w zasadzie było), natknęliśmy się na legowisko. Rzucało się w oczy, że legowisko było używane i to całkiem niedawno. Oprócz byle jak skleconego łóżka, stał tam mały taboret a na nim świecznik z jedną, do połowy stopioną świeczką. Ten świecznik nas zastanowił - wypisz, wymaluj, jeden z zaginionych świeczników z kościoła. Jeszcze tym razem potraktowaliśmy to jako przypadek, ale kilka dni później, przy kolejnym legowisku, stał następny taboret a na nim był kolejny świecznik. Do pary z poprzednim, co łatwo było porównać, bo poprzedni mieliśmy ze sobą. Jakby tego było mało, obok łóżka leżał kielich mszalny, tuż obok pustej butelki po winie. Wtedy już wiedzieliśmy, że to nie przypadek a zamierzone działanie. Ktoś sobie te legowiska przygotował i z nich korzystał. Może gdybyśmy nie znaleźli po jakimś czasie, w kąt rzuconego ubrania i kapelusza Pastora, zastanawialibyśmy się dłużej. Ale już nie było po co. To były wyraźne ślady pobytu - a raczej ucieczki Pastora. Co te kobiety z ludzi robią! Od tego momentu chcieliśmy już jedynie wyjść z tych tuneli i wrócić do miasta, ale okazało się to lekko utrudnione. Otóż rozciągnęliśmy za sobą sznurek od samego zejścia na dół, aby łatwo póżniej wyjść, ale nie zauważyliśmy, że Hanks - który zszedł nieco po nas na dół, szukał nas i przy okazji niejako, zwijał sobie sznurek w kłębek. Czyli z drogi po sznurku były nici.
Gdyby nie Veneko, którego instynkt wyostrzony przez głód alkoholowy działał jak kompas, siedzielibyśmy w tych tunelach jeszcze do tej porty. Ale on, jakimś cudem, wyczuwał whiskey i wino z odległości kilku mil. Może to nie tylko głód, ale i brak używania ziółek Joego tak mu ten węch wyostrzyło, bo my czuliśmy już tylko zmęczenie.
Coś chyba jednak Venka zmyliło, bo z tunelu wyskoczyliśmy przez jakąś dziurę w ziemi spory kawał od miasta, na samym środku drogi, którą wprost na nas jechał dyliżans. Wyglądem przypominaliśmy dzikie stwory z legend okolicznych plemion, wszędzie mieliśmy jakieś korzenie poprzyczepiane do kapeluszy i płaszczy, kolor nasz brunatno - siwo - czarny był, to i konie stanęły dęba razem z woźnicą. Konie się zerwały i pognały w siną dal, za nimi pognał przerażony woźnica, a z lekko zalegającego dyliżansu wyciągnęliśmy cztery, półprzytomne i lekko obolałe niewiasty. Niewiasty się ockneły, spojrzały na nas i straciły przytomność z towarzyszeniem jęku.
Otrzepaliśmy się z pozostałości tunelowych, przetarliśmy twarze chustami i następne ocknięcie miały niewiasty lżejsze. Fizycznie, bo psychicznie chyba nadal w szoku były, oferowały nam wszystko, co miały, za darowanie życia. Nie wzięliśmy, bo zmęczenie dawało się nam we znaki mocno i chcieliśmy już zalegnąć ze szklanką whiskey, ale pomogliśmy im dojść do miasta z nami, aby mogły poczekać w hotelu na kolejny dyliżans.
Kiedy dotarliśmy do miasta, okazało się, że Pastor jest w Saloonie - przynajmniej fizycznie, bo duchem gdzieś zdążył ulecieć. Onufry przekazał nam informacje, że Pastor jest w nastroju świątecznym, ponieważ kobiety, które go bezskutecznie szukały, wsiadły rozżalone do dyliżansu i odjechały w dal.
Nie chcieliśmy mu psuć humoru, a coś nam mówiło, że już ktoś się tym zajmie za chwilę. Wzięliśmy po flaszce whiskey i rozeszliśmy się szybko, każdy do swojego domu.
piątek, 5 lutego 2016
Pastor zniknął
Pastor zniknął kilka dni temu.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, ponieważ zdarzało mu się już znikać na jakiś czas, zwłaszcza, gdy w mieście pojawiała się kolejna dama, w poszukiwaniu ojca swoich dzieci, gdyby nie jeden fakt: pastor zniknął, a plecak z whiskey został. No to już nas poważnie zaniepokoiło.
W międzyczasie z Rio przyszedł telegram - nawet dokładnie, przyszedł - u nas już od dawna nie było telegrafisty, bo nikt tu nie lubi złych wiadomości, więc telegram przyszedł na nogach posłańca. A w telegramie krótka informacja: "Włochaty /stop / pod wpływem / stop/ zaatakował sam / stop/ pułkownika anglików / stop / ale przeoczył / stop / że pułkownik był otoczony /stop/ własnym pułkiem /stop/ i Włochaty już jest stop / stop/".
No cóż, mieszanie ziółek nic dobrego nie daje zwykle. Oprócz Indianina Joe - jemu daje, nawet sporo. W końcu on je sprzedaje. Kilka kobiet (i dwóch mężczyzn) chciało opłakiwać Włochatego, ale nie mogli sobie przypomnieć, jak wygląda, to i dali spokój.
Hanks, przez przypadek, odkrył nieznane nam wcześniej tunele pod okolicznymi pagórkami. Jakoś do tej pory nikomu z nas nawet nie przyszło do głowy, żeby te pagórki penetrować, ale Hanks testował jakąś bombkę świąteczną Geensa i tak jakoś krzaki wyrwało, że ukazał się głęboki otwór. Może gdyby nie ukazał się tuż pod Hanksem, Hanks nie zauważyłby tunelu, ale jakoś tak się mu zręcznie wpadło, że musiał zauważyć. Dodatkowym argumentem za zauważeniem tunelu był lekko zdławiony przez ziemię okrzyk Venka, który razem z Hanksem testował bombkę.
Bardzo szybko się okazało, że sam Venka nie odkopie, więc przyprowadził sobie z saloonu pomocnika, Rosjanina Griszę. Grisza przyjechał do nas kilka tygodni temu z niedźwiedziem, w celach zarobkowych. Niedźwiedź miał być taką rozrywką, ale nawiał błyskawicznie po tym, jak Joe poczęstował go ziółkami, po których zobaczył, i co gorsza: usłyszał, naszą piosenkarkę, Agę.
Ziółka może by i przetrzymał, ale śpiewu Agi nie zdzierżył.
Od tej pory Grisza zalewał smutek specjałem Onufrego, wynajmował się do różnych prac ręcznych i tak sobie żył. Mocny był, to i pracy dla niego było sporo. Zwłaszcza, podczas odwiedzin w Rio.
Hanks z Griszą odkopali Venka, a potem zagłębili się w tunele.
Wracając do pastora.
Zdecydowaliśmy się, że kogo jak kogo, ale pastora musimy poszukać i lepiej by było, żebyśmy go znaleźli, bo sami nie damy rady spłacić wszystkich jego alimentów. Zaczęliśmy od piwniczki pod kościołem i już wkrótce się okazało, że tam go nie ma. Były za to beczki z całkiem niezłym winem, które dokładnie sprawdziliśmy pod kątem obecności w nich pastora. Każda beczka została opróżniona do dna, w żadnej pastora nie było. Za to pod jedną z beczek odnaleźliśmy Hanksa, Venka i Griszę, którzy dostali się tu niejako od dołu, wędrując świeżo odkrytymi tunelami. Szybko zauważyliśmy, że oni też sprawdzali zawartość beczek i znajdują się w błogim stanie kompletnego rozjazdu rzeczywistości.
Sądzę, że jeszcze kilka dni będziemy do siebie dochodzić, a potem wrócimy do poszukiwań.
Może nawet poszukamy pastora.
Nie byłoby w tym nic dziwnego, ponieważ zdarzało mu się już znikać na jakiś czas, zwłaszcza, gdy w mieście pojawiała się kolejna dama, w poszukiwaniu ojca swoich dzieci, gdyby nie jeden fakt: pastor zniknął, a plecak z whiskey został. No to już nas poważnie zaniepokoiło.
W międzyczasie z Rio przyszedł telegram - nawet dokładnie, przyszedł - u nas już od dawna nie było telegrafisty, bo nikt tu nie lubi złych wiadomości, więc telegram przyszedł na nogach posłańca. A w telegramie krótka informacja: "Włochaty /stop / pod wpływem / stop/ zaatakował sam / stop/ pułkownika anglików / stop / ale przeoczył / stop / że pułkownik był otoczony /stop/ własnym pułkiem /stop/ i Włochaty już jest stop / stop/".
No cóż, mieszanie ziółek nic dobrego nie daje zwykle. Oprócz Indianina Joe - jemu daje, nawet sporo. W końcu on je sprzedaje. Kilka kobiet (i dwóch mężczyzn) chciało opłakiwać Włochatego, ale nie mogli sobie przypomnieć, jak wygląda, to i dali spokój.
Hanks, przez przypadek, odkrył nieznane nam wcześniej tunele pod okolicznymi pagórkami. Jakoś do tej pory nikomu z nas nawet nie przyszło do głowy, żeby te pagórki penetrować, ale Hanks testował jakąś bombkę świąteczną Geensa i tak jakoś krzaki wyrwało, że ukazał się głęboki otwór. Może gdyby nie ukazał się tuż pod Hanksem, Hanks nie zauważyłby tunelu, ale jakoś tak się mu zręcznie wpadło, że musiał zauważyć. Dodatkowym argumentem za zauważeniem tunelu był lekko zdławiony przez ziemię okrzyk Venka, który razem z Hanksem testował bombkę.
Bardzo szybko się okazało, że sam Venka nie odkopie, więc przyprowadził sobie z saloonu pomocnika, Rosjanina Griszę. Grisza przyjechał do nas kilka tygodni temu z niedźwiedziem, w celach zarobkowych. Niedźwiedź miał być taką rozrywką, ale nawiał błyskawicznie po tym, jak Joe poczęstował go ziółkami, po których zobaczył, i co gorsza: usłyszał, naszą piosenkarkę, Agę.
Ziółka może by i przetrzymał, ale śpiewu Agi nie zdzierżył.
Od tej pory Grisza zalewał smutek specjałem Onufrego, wynajmował się do różnych prac ręcznych i tak sobie żył. Mocny był, to i pracy dla niego było sporo. Zwłaszcza, podczas odwiedzin w Rio.
Hanks z Griszą odkopali Venka, a potem zagłębili się w tunele.
Wracając do pastora.
Zdecydowaliśmy się, że kogo jak kogo, ale pastora musimy poszukać i lepiej by było, żebyśmy go znaleźli, bo sami nie damy rady spłacić wszystkich jego alimentów. Zaczęliśmy od piwniczki pod kościołem i już wkrótce się okazało, że tam go nie ma. Były za to beczki z całkiem niezłym winem, które dokładnie sprawdziliśmy pod kątem obecności w nich pastora. Każda beczka została opróżniona do dna, w żadnej pastora nie było. Za to pod jedną z beczek odnaleźliśmy Hanksa, Venka i Griszę, którzy dostali się tu niejako od dołu, wędrując świeżo odkrytymi tunelami. Szybko zauważyliśmy, że oni też sprawdzali zawartość beczek i znajdują się w błogim stanie kompletnego rozjazdu rzeczywistości.
Sądzę, że jeszcze kilka dni będziemy do siebie dochodzić, a potem wrócimy do poszukiwań.
Może nawet poszukamy pastora.
piątek, 15 stycznia 2016
Budzą się upiory
Trochę nas martwi sytuacja w Rio.
Wybieraliśmy się do nich z sąsiedzką wizytą, bo już czas najwyższy jest postrzelać nieco, ale oni wpadli do nas. Niestety, pokojowo wpadli. Nawet broni nie mieli, a pożyczyć na chwilę, od Grabarza - nie chcieli. Trudno.
Ale to nie było w tym wszystkim najbardziej zastanawiające.
Otóż oni w strachu wielkim do nas przybiegli, a strach duży musiał być, skoro do nas. Zdenerwowani, zadyszani i jacyś tacy - odmienieni, dochodzili do siebie kilka godzin w saloonie. Nasza gościnność jest świetnie znana na Dzikim Zachodzie, a od dzisiaj będą mówić, że nawet można od nas wyjść z życiem. Ewentualnie, wyjechać.
Ale do rzeczy.
Ludzie z Rio opowiedzieli nam, że ostatnimi czasy coś dziwnego zaczęło się dziać w ruinach kopalni złota, na bagnach w pobliskich lasach a do tego, w okolicy najstarszego cmentarzyska, tuż, obok Rio. Fajną mają lokalizację, swoją drogą.
Zaczęło się niewinnie, podobno. Pewnego dnia zorientowali się, że okupowane zwykle miejsce pod saloonem jest puste, a czterech pijaczków nie siedzi tam jak zwykle i, nie brzęczą butelki. Po tym braku brzęczenia się zorientowali, że coś jest nie tak, bo już tych pijaczków nawet nie zauważali. Kiedyś to tak, jak obecni pijaczkowie byli jeszcze Kimś. To znaczy, dla tych, z Rio - Kimś. Dla nas, od zawsze, w zasadzie nikim. Otóż przyjechali oni w te okolice jako szeryfowie i przedstawiciel jakiegoś kongresu ze Wschodu. Wpadli do Rio Grande, przekazali informacje, że Rio od dzisiaj jest częścią jakichś tam Stanów i, po kilku dniach, pojechali zrobić to samo u nas. Myśleli, że od nas podatki zbiorą. Naiwni ludzie są, oj, naiwni. Nikt im nie powiedział, że my kochamy takich przyjezdnych, dzięki czemu ubaw mieliśmy po pachy. A w zasadzie to oni mieli po pachy, bo mniej więcej tyle ich tam wystawało ponad mrowiska i kupy łajna, zostawione przez bydło farmera Jonesa.
Tkwili sobie tam kilka tygodni, okazjonalnie dokarmiani przez węże i żaby, a także pastora, który testował na nich swoją nową nalewkę. Jedynie z tego powodu zresztą przeżyli, bo nie mogliśmy odmówić pastorowi przeprowadzenia eksperymentów. Woleliśmy, żeby na nich testował, a nie na nas. Nieźle przetestował, bo po uwolnieniu, czmychnęli do Rio i zdobyli wakujące posady lokalnych meneli.
A teraz zniknęli. W Rio nikomu nawet do głowy nie przyszło, że mogli pojechać na Wschód. Już za bardzo swojscy się stali, a poza tym - w takim stanie, to i kierunków świata nie rozpoznawali już od dawna.
Kilka dni później, jeden z nich wrócił do Rio, wzbudzając spore zaniepokojenie. Otóż trzeźwy był niemiłosiernie! Z tego powodu wysłuchali go z zaciekawieniem. Opowiedział, jak to ocknęli się wszyscy czterej na starym cmentarzysku, w środku nocy. Ciemno było kompletnie, nie ruszali się więc nigdzie. Po jakimś czasie zorientowali się, że nie zawierają alkoholu! Łatwo sobie wyobrazić szok, jakiego doznali. Tyle lat pod wpływem, a tu nagle - zero procent! Dyskutując o tym, nie zauważyli, że stoi obok nich jakaś duża postać z jakąś nieco mniejszą postacią, trzymając w ręku latarnię. W jej świetle widać było, że to mniejsze, to jakby pies.
Kiedy już zwrócili na tę dziwną parę swoją uwagę, postać kiwnęła na nich i ruszyła w jakimś kierunku. Poszli za postacią, sądząc, że chce ich doprowadzić do cywilizacji, gdzie będą mogli wypełnić się mocnym trunkiem, ale po dłuższym spacerze, zorientowali się, że brną po kolana w bagnie. Dodatkowo, kiedy zaczęli wołać do tajemniczej postaci, żeby im pomogła wydostać się z bagna i doprowadziła do miasta, postać obróciła się do nich milcząco i w ciemności rozjarzyły się jej świecące, czerwone oczy. Trochę niżej była druga para świecących, czerwonych oczu - pies też łypał na nich, chyba niezbyt przyjaźnie.
Czując wzrastający, wszechogarniający strach, słysząc swoje dzwoniące zęby - rzucili się do tyłu i zaczęli uciekać. Usłyszeli wtedy mrożący krew w żyłach, okrutny śmiech, któremu towarzyszyło niemniej straszne wycie potwornego psa. Nie oglądając się za siebie, wyskoczywszy jakimś cudem z bagna, biegli przed siebie, potykając się w ciemnościach i waląc głowami w wystające nieuprzejmie konary drzew.
Po kilku godzinach biegania, zorientowali się, że wrócili na skraj bagna, a kilka kroków od nich, znajduje się upiorna para, raz zanosząca się to śmiechem, a raz przeraźliwie wyjąc.
Krótko mówiąc, kilka dni błądzenia po lesie, nieplanowane spotkanie z niedźwiedziami, wilkami, borsukami i - trudno powiedzieć, co z tym miały wspólnego: żabami, zaowocowały znaczną zmianą liczebności grupy. Został tylko jeden. W jaki sposób udało mu się wyjść z lasu i dotrzeć do Rio, tego nie pamięta. Nie pamięta również, w jaki sposób trzy głowy pozostałych trzech pijaczków, dotarły same do Rio i - dodatkowo, ułożyły się na głównym trakcie, tuż przy wjeździe do miasta.
Tyle opowiedział jedyny pozostały pijaczek przy życiu, po czym skonał.
A to dopiero był początek wydarzeń w Rio.
Wybieraliśmy się do nich z sąsiedzką wizytą, bo już czas najwyższy jest postrzelać nieco, ale oni wpadli do nas. Niestety, pokojowo wpadli. Nawet broni nie mieli, a pożyczyć na chwilę, od Grabarza - nie chcieli. Trudno.
Ale to nie było w tym wszystkim najbardziej zastanawiające.
Otóż oni w strachu wielkim do nas przybiegli, a strach duży musiał być, skoro do nas. Zdenerwowani, zadyszani i jacyś tacy - odmienieni, dochodzili do siebie kilka godzin w saloonie. Nasza gościnność jest świetnie znana na Dzikim Zachodzie, a od dzisiaj będą mówić, że nawet można od nas wyjść z życiem. Ewentualnie, wyjechać.
Ale do rzeczy.
Ludzie z Rio opowiedzieli nam, że ostatnimi czasy coś dziwnego zaczęło się dziać w ruinach kopalni złota, na bagnach w pobliskich lasach a do tego, w okolicy najstarszego cmentarzyska, tuż, obok Rio. Fajną mają lokalizację, swoją drogą.
Zaczęło się niewinnie, podobno. Pewnego dnia zorientowali się, że okupowane zwykle miejsce pod saloonem jest puste, a czterech pijaczków nie siedzi tam jak zwykle i, nie brzęczą butelki. Po tym braku brzęczenia się zorientowali, że coś jest nie tak, bo już tych pijaczków nawet nie zauważali. Kiedyś to tak, jak obecni pijaczkowie byli jeszcze Kimś. To znaczy, dla tych, z Rio - Kimś. Dla nas, od zawsze, w zasadzie nikim. Otóż przyjechali oni w te okolice jako szeryfowie i przedstawiciel jakiegoś kongresu ze Wschodu. Wpadli do Rio Grande, przekazali informacje, że Rio od dzisiaj jest częścią jakichś tam Stanów i, po kilku dniach, pojechali zrobić to samo u nas. Myśleli, że od nas podatki zbiorą. Naiwni ludzie są, oj, naiwni. Nikt im nie powiedział, że my kochamy takich przyjezdnych, dzięki czemu ubaw mieliśmy po pachy. A w zasadzie to oni mieli po pachy, bo mniej więcej tyle ich tam wystawało ponad mrowiska i kupy łajna, zostawione przez bydło farmera Jonesa.
Tkwili sobie tam kilka tygodni, okazjonalnie dokarmiani przez węże i żaby, a także pastora, który testował na nich swoją nową nalewkę. Jedynie z tego powodu zresztą przeżyli, bo nie mogliśmy odmówić pastorowi przeprowadzenia eksperymentów. Woleliśmy, żeby na nich testował, a nie na nas. Nieźle przetestował, bo po uwolnieniu, czmychnęli do Rio i zdobyli wakujące posady lokalnych meneli.
A teraz zniknęli. W Rio nikomu nawet do głowy nie przyszło, że mogli pojechać na Wschód. Już za bardzo swojscy się stali, a poza tym - w takim stanie, to i kierunków świata nie rozpoznawali już od dawna.
Kilka dni później, jeden z nich wrócił do Rio, wzbudzając spore zaniepokojenie. Otóż trzeźwy był niemiłosiernie! Z tego powodu wysłuchali go z zaciekawieniem. Opowiedział, jak to ocknęli się wszyscy czterej na starym cmentarzysku, w środku nocy. Ciemno było kompletnie, nie ruszali się więc nigdzie. Po jakimś czasie zorientowali się, że nie zawierają alkoholu! Łatwo sobie wyobrazić szok, jakiego doznali. Tyle lat pod wpływem, a tu nagle - zero procent! Dyskutując o tym, nie zauważyli, że stoi obok nich jakaś duża postać z jakąś nieco mniejszą postacią, trzymając w ręku latarnię. W jej świetle widać było, że to mniejsze, to jakby pies.
Kiedy już zwrócili na tę dziwną parę swoją uwagę, postać kiwnęła na nich i ruszyła w jakimś kierunku. Poszli za postacią, sądząc, że chce ich doprowadzić do cywilizacji, gdzie będą mogli wypełnić się mocnym trunkiem, ale po dłuższym spacerze, zorientowali się, że brną po kolana w bagnie. Dodatkowo, kiedy zaczęli wołać do tajemniczej postaci, żeby im pomogła wydostać się z bagna i doprowadziła do miasta, postać obróciła się do nich milcząco i w ciemności rozjarzyły się jej świecące, czerwone oczy. Trochę niżej była druga para świecących, czerwonych oczu - pies też łypał na nich, chyba niezbyt przyjaźnie.
Czując wzrastający, wszechogarniający strach, słysząc swoje dzwoniące zęby - rzucili się do tyłu i zaczęli uciekać. Usłyszeli wtedy mrożący krew w żyłach, okrutny śmiech, któremu towarzyszyło niemniej straszne wycie potwornego psa. Nie oglądając się za siebie, wyskoczywszy jakimś cudem z bagna, biegli przed siebie, potykając się w ciemnościach i waląc głowami w wystające nieuprzejmie konary drzew.
Po kilku godzinach biegania, zorientowali się, że wrócili na skraj bagna, a kilka kroków od nich, znajduje się upiorna para, raz zanosząca się to śmiechem, a raz przeraźliwie wyjąc.
Krótko mówiąc, kilka dni błądzenia po lesie, nieplanowane spotkanie z niedźwiedziami, wilkami, borsukami i - trudno powiedzieć, co z tym miały wspólnego: żabami, zaowocowały znaczną zmianą liczebności grupy. Został tylko jeden. W jaki sposób udało mu się wyjść z lasu i dotrzeć do Rio, tego nie pamięta. Nie pamięta również, w jaki sposób trzy głowy pozostałych trzech pijaczków, dotarły same do Rio i - dodatkowo, ułożyły się na głównym trakcie, tuż przy wjeździe do miasta.
Tyle opowiedział jedyny pozostały pijaczek przy życiu, po czym skonał.
A to dopiero był początek wydarzeń w Rio.
czwartek, 14 stycznia 2016
Impreza
Wieczorem będzie impreza.
Już od dawna planowaliśmy urozmaicenie naszego szarego żywota. Przyszło nam do głów, że jakaś impreza rozjaśni nam ciemne, zimowe dni. Pomysł bardzo spodobał się wszystkim i, jak zwykle, nikomu nie chciało się dalej myśleć. Czyli - hasło poszło, ale co to ma być, jaka impreza, nie wiadomo.
Dziadzio wspiął się za pomocą Geensa na dach hotelu i, paląc fajkę, przyglądał się okolicy. Po pewnym czasie role się odwróciły, ponieważ tytoń, którym Dziadzio nabił fajkę, trochę nieuważnie zmieszał wcześniej z ziółkami Indianina Joe. Ale nie tylko. Musiał przypadkowo domieszać też specjał Geensa, który w pewnym momencie dał o sobie znać. Najpierw, pod wpływem ziółek Joe, Dziadzio wykonał pełen striptease. Powiedzmy sobie szczerze, nie było to zbyt estetyczne, ale przyciągnęło trochę gapiów. Po tym artystycznym akcie, Dziadzio zatańczył i wprowadził element komediowy. Kiedy już wszyscy myśleli, że przedstawienie się skończyło, ogień w fajce doszedł do specyfiku Geensa, a Dziadzio dumnie wkroczył do historii, jako pierwszy emerytowany kowboj z Dzikiego Zachodu, który 'prawie' nauczył się latać.
Do miasta zjechali kupcy i jakaś grupa cyrkowa. Kupcami zdążył się już zająć Grabarz, a ich towarami nasi miejscowi sklepikarze. A grupa cyrkowa może się przydać na wieczór, do wykonania jednorazowego skoku przez pięciometrowy rów z wodą, pomysłu Unkassa. Ciekaw jestem, jak zareagują, kiedy dowiedzą się o zwierzątkach oczekujących na nich w rowie? Jeszcze nigdy nie bawiliśmy się z aligatorami, a to wszystko dzięki Veneko.
Otóż Ven, pognał z miasta pewnego dnia i zniknął na kilka miesięcy. Nikt nie wiedział, dokąd. Chodziły co prawda pogłoski, że gdzieś tam, na Południu, ma rodzinę. Jak wyjaśnił nam po powrocie, kierunek dobry, ale reszta nie tak - pognał na Południe, po otrzymaniu listu od swojej dawnej przyjaciółki, która potrzebowała pomocy. Ven sprawę załatwił modelowo, przyjaciółka uwolniona z celi miejscowego (już byłego) szeryfa, odjechała w dal, przedtem zostawiając mu w podziękowaniu dowód własności farmy.
Farma leżała nieco dalej na południe i były tam głównie bagna i lasy. Jedyną ciekawostką były takie pełzające zielono - brązowe, które Ven zapakował w wielkie pudła i przywiózł do nas.
I teraz te zielono - brązowe są w rowie z wodą, czasem szczerząc zęby. Zauważyliśmy, że od momentu, kiedy skierowaliśmy ruch przejezdnych przez ich rów, lekko urosły i sprawiają wrażenie zadowolonych.
Popatrzymy sobie wieczorem, czy im się cyrkowcy spodobają. Dziadzio Vincent mawiał, że w sztuce można się rozsmakować.
No to szansę mają.
Już od dawna planowaliśmy urozmaicenie naszego szarego żywota. Przyszło nam do głów, że jakaś impreza rozjaśni nam ciemne, zimowe dni. Pomysł bardzo spodobał się wszystkim i, jak zwykle, nikomu nie chciało się dalej myśleć. Czyli - hasło poszło, ale co to ma być, jaka impreza, nie wiadomo.
Dziadzio wspiął się za pomocą Geensa na dach hotelu i, paląc fajkę, przyglądał się okolicy. Po pewnym czasie role się odwróciły, ponieważ tytoń, którym Dziadzio nabił fajkę, trochę nieuważnie zmieszał wcześniej z ziółkami Indianina Joe. Ale nie tylko. Musiał przypadkowo domieszać też specjał Geensa, który w pewnym momencie dał o sobie znać. Najpierw, pod wpływem ziółek Joe, Dziadzio wykonał pełen striptease. Powiedzmy sobie szczerze, nie było to zbyt estetyczne, ale przyciągnęło trochę gapiów. Po tym artystycznym akcie, Dziadzio zatańczył i wprowadził element komediowy. Kiedy już wszyscy myśleli, że przedstawienie się skończyło, ogień w fajce doszedł do specyfiku Geensa, a Dziadzio dumnie wkroczył do historii, jako pierwszy emerytowany kowboj z Dzikiego Zachodu, który 'prawie' nauczył się latać.
Do miasta zjechali kupcy i jakaś grupa cyrkowa. Kupcami zdążył się już zająć Grabarz, a ich towarami nasi miejscowi sklepikarze. A grupa cyrkowa może się przydać na wieczór, do wykonania jednorazowego skoku przez pięciometrowy rów z wodą, pomysłu Unkassa. Ciekaw jestem, jak zareagują, kiedy dowiedzą się o zwierzątkach oczekujących na nich w rowie? Jeszcze nigdy nie bawiliśmy się z aligatorami, a to wszystko dzięki Veneko.
Otóż Ven, pognał z miasta pewnego dnia i zniknął na kilka miesięcy. Nikt nie wiedział, dokąd. Chodziły co prawda pogłoski, że gdzieś tam, na Południu, ma rodzinę. Jak wyjaśnił nam po powrocie, kierunek dobry, ale reszta nie tak - pognał na Południe, po otrzymaniu listu od swojej dawnej przyjaciółki, która potrzebowała pomocy. Ven sprawę załatwił modelowo, przyjaciółka uwolniona z celi miejscowego (już byłego) szeryfa, odjechała w dal, przedtem zostawiając mu w podziękowaniu dowód własności farmy.
Farma leżała nieco dalej na południe i były tam głównie bagna i lasy. Jedyną ciekawostką były takie pełzające zielono - brązowe, które Ven zapakował w wielkie pudła i przywiózł do nas.
I teraz te zielono - brązowe są w rowie z wodą, czasem szczerząc zęby. Zauważyliśmy, że od momentu, kiedy skierowaliśmy ruch przejezdnych przez ich rów, lekko urosły i sprawiają wrażenie zadowolonych.
Popatrzymy sobie wieczorem, czy im się cyrkowcy spodobają. Dziadzio Vincent mawiał, że w sztuce można się rozsmakować.
No to szansę mają.
środa, 13 stycznia 2016
Spokojny, popołudniowy poranek
Dzień zaczął się jak zwykle, spokojnie. Coś huknęło przed saloonem i po chwili usłyszeliśmy tętent końskich kopyt. Wielu kopyt. To mnie lekko zaniepokoiło, ponieważ parkuję swojego rumaka niedaleko saloonu, w stajni, którą otworzył Włochaty, zaraz po tym, jak zorientował się, że może to zrobić, gdyż jeszcze widzi konie. Coraz gorzej szło mu ostatnio szybkie wyciąganie rewolweru z kabury, o co początkowo obwiniał kaburę, ale z czasem zorientował się, że przyczyna tkwi - a właściwie: pływa sobie, w znacznych ilościach płynów, przyjmowanych całodniowo. Dodajmy, płynów działających bardzo rozkojarzeniowo, nierzadko - usypiająco.
Pojedynkowo rzecz ujmując, Włochaty był stracony.
Ale ja o huku miałem pisać. Poderwałem się i poszedłem sprawdzić, co tam się stało.
Jako, że było dosyć wcześnie - dopiero około trzeciej po południu, czyli świtało w zasadzie, nie przyszło nas wielu pod saloon. Nawet Onufry nie wytoczył się zza baru - złośliwi mówią, że się próbował wytoczyć, ale - w efekcie, wtoczył się jeszcze bardziej.
W miarę ciekawy widok nas powitał pod schodami saloonu. Siedział tam sobie w pozie zdradzającej narastające problemy z równowagą, nasz nowy miejski obywatel, Kane. Wzrok miał, można powiedzieć - rozedrgany i nieustatkowany, a na jego twarzy gościł wyraz zastygłego zdumienia. Kilka kroków dalej, leżał Hanks. Interesujące i niewyjaśnione do dzisiaj pozostało, jakim cudem udało mu się założyć obie nogi pod pachy, poprzez głowę. Dodam, że chodził po jakimś czasie jak nowy. O niecały metr od nich, lekko spuchnięty, mówił coś do siebie, przytulony do ściany saloonu Veneko. Musiał mówić do siebie, bo kapelusz miał założony niestandardowo, na twarz i jedno ucho. Czyli, słyszał się zapewne doskonale.
Kawałek od tego towarzystwa, na samym środku rynku, tkwił Geens. W rękach miał pozostałości po czymś, co prawdopodobnie mogło być walizką lub kufrem, a poznaliśmy to po detalu: w lewej ręce trzymał stary klucz, a w prawej równie stary zamek. Szczere zdziwienie malujące się w oczach Geensa dowodziło, że to, co się stało, najprawdopodobniej nie było przez niego do końca zaplanowane. Tutaj warto wspomnieć, że Geens rzadko cokolwiek do końca planował, poddając się urokowi chwili, gdy mógł z zadowoleniem obserwować efekty swojej pracy, czyli jakąś sympatyczną, miłą dla oka - detonację.
Tuż za Geensem, oparty o niego plecami, siedział Indianin Joe. Wyglądało to trochę tak, jakby delektował się jakimś dziełem sztuki, ale patrzył wprost na coś, co jeszcze niedawno było stajnią, więc to pewnie nie o to chodziło. Po prostu się delektował, w kompletnej ciszy i z szeroko otwartymi oczami.
Cale to towarzystwo dopełniał Warhawk, delikatnie kiwający się na siodle. Zaznaczyć warto, że konia pod tym siodłem nie było. Jemu to jakoś chyba nie przeszkadzało w kiwaniu, dość powiedzieć, że nie wykazywał zbytniego zrozumienia sytuacji - to zauważyliśmy po sposobie ogarniania wzrokiem okolicy.
Trochę żal, że nie było wśród nas artysty - malarza, ponieważ sceneria była wymarzona do uchwycenia. Fotografa też nie było, ale na własną prośbę raczej - kto mu kazał fotografować Czarnulkę bez makijażu i jeszcze jej zdjęcie pokazać?
Planujemy dowiedzieć się, co się stało, ale najpierw złapiemy konie. I tak szybciej to zrobimy, niż oni do siebie w saloonie dojdą. Pastor tam się chłopakami zaopiekował, za pomocą Grabarza przeniósł ich w okolice stolików a Neoqueto sprawdza, czy aby w miarę cali są, bo ma trochę gipsu (został mu po zacementowaniu kominka) i chętnie by ich tam poskładał.
Czyli ćwiczenia robimy fizyczne znowu, jest dobrze.
Pojedynkowo rzecz ujmując, Włochaty był stracony.
Ale ja o huku miałem pisać. Poderwałem się i poszedłem sprawdzić, co tam się stało.
Jako, że było dosyć wcześnie - dopiero około trzeciej po południu, czyli świtało w zasadzie, nie przyszło nas wielu pod saloon. Nawet Onufry nie wytoczył się zza baru - złośliwi mówią, że się próbował wytoczyć, ale - w efekcie, wtoczył się jeszcze bardziej.
W miarę ciekawy widok nas powitał pod schodami saloonu. Siedział tam sobie w pozie zdradzającej narastające problemy z równowagą, nasz nowy miejski obywatel, Kane. Wzrok miał, można powiedzieć - rozedrgany i nieustatkowany, a na jego twarzy gościł wyraz zastygłego zdumienia. Kilka kroków dalej, leżał Hanks. Interesujące i niewyjaśnione do dzisiaj pozostało, jakim cudem udało mu się założyć obie nogi pod pachy, poprzez głowę. Dodam, że chodził po jakimś czasie jak nowy. O niecały metr od nich, lekko spuchnięty, mówił coś do siebie, przytulony do ściany saloonu Veneko. Musiał mówić do siebie, bo kapelusz miał założony niestandardowo, na twarz i jedno ucho. Czyli, słyszał się zapewne doskonale.
Kawałek od tego towarzystwa, na samym środku rynku, tkwił Geens. W rękach miał pozostałości po czymś, co prawdopodobnie mogło być walizką lub kufrem, a poznaliśmy to po detalu: w lewej ręce trzymał stary klucz, a w prawej równie stary zamek. Szczere zdziwienie malujące się w oczach Geensa dowodziło, że to, co się stało, najprawdopodobniej nie było przez niego do końca zaplanowane. Tutaj warto wspomnieć, że Geens rzadko cokolwiek do końca planował, poddając się urokowi chwili, gdy mógł z zadowoleniem obserwować efekty swojej pracy, czyli jakąś sympatyczną, miłą dla oka - detonację.
Tuż za Geensem, oparty o niego plecami, siedział Indianin Joe. Wyglądało to trochę tak, jakby delektował się jakimś dziełem sztuki, ale patrzył wprost na coś, co jeszcze niedawno było stajnią, więc to pewnie nie o to chodziło. Po prostu się delektował, w kompletnej ciszy i z szeroko otwartymi oczami.
Cale to towarzystwo dopełniał Warhawk, delikatnie kiwający się na siodle. Zaznaczyć warto, że konia pod tym siodłem nie było. Jemu to jakoś chyba nie przeszkadzało w kiwaniu, dość powiedzieć, że nie wykazywał zbytniego zrozumienia sytuacji - to zauważyliśmy po sposobie ogarniania wzrokiem okolicy.
Trochę żal, że nie było wśród nas artysty - malarza, ponieważ sceneria była wymarzona do uchwycenia. Fotografa też nie było, ale na własną prośbę raczej - kto mu kazał fotografować Czarnulkę bez makijażu i jeszcze jej zdjęcie pokazać?
Planujemy dowiedzieć się, co się stało, ale najpierw złapiemy konie. I tak szybciej to zrobimy, niż oni do siebie w saloonie dojdą. Pastor tam się chłopakami zaopiekował, za pomocą Grabarza przeniósł ich w okolice stolików a Neoqueto sprawdza, czy aby w miarę cali są, bo ma trochę gipsu (został mu po zacementowaniu kominka) i chętnie by ich tam poskładał.
Czyli ćwiczenia robimy fizyczne znowu, jest dobrze.
sobota, 9 stycznia 2016
Kac
Kac bywa męczący.
Wielu o tym miało szansę się przekonać, również w Western Point.
Ale - od początku.
Był normalny, ciepły, zimowy dzień. Śnieg zalegał wszędzie, gdzie mógł, a - że mógł, to zalegał wszędzie. Farmer Jones już dawno mówił, że będą zmiany, bo on to już zauważył w lesie. Ja tam do niego nic nie mam, ale jego żona od dawna podejrzewa Jonesa, że on w tym lesie to jakieś dziwne sprawy ma. Raz, czy dwa, poszła za nim do lasu, żeby się przekonać. Ale jakoś jej zniknął w gęstym poszyciu, choć - być może lekko była rozproszona przez widok gołego jak palec bez rękawiczki pastora, który kąpał się w bagnie. Podobno na cerę dobrze wpływają kąpiele w bagnie. Niewiele wspólnego ma to z cerą pastora, który po tej kąpieli musiał się szorować parę tygodni. Ale co tam Jonesowa zobaczyła, to jej. No, i pastora, oczywiście.
Poranek przeszedł w ranek, ranek w przedpołudnie a przedpołudnie w południe. Wtedy śnieg stopniał i zauważyliśmy, że nie tylko śnieg zalegał. Otóż, na środku ulicy, kilka kroków od saloonu, leżał jakiś gość. Po czym poznaliśmy, że gość? Ubranie miał na sobie, a w ręku mocno trzymał szklankę z saloonu Onufrego. Szklanki z saloonu łatwo rozpoznać, po wyrzeźbionym haśle: "Oddaj przed wyjściem, bo znajdę i ukatrupię". Na całym Dzikim Zachodzie jest tylko jeden saloon, w którym jest taki, pacyfistycznie nastawiony, barman. U nas, oczywiście.
Gość zalegał jakoś w miarę żywo, bo chrapał. Przenieśliśmy go do weterynarza Neoqueto, gdyż on jedynie miał jakąś wiedzę, co zrobić z takim przypadkiem. Neo przeprowadził badanie za pomocą małego młotka (chciał młotem, ale powstrzymał go Geens, bo chciał zastosować swój patent na budzenie). Diagnoza była prosta: gość spożył znaczną ilość likieru serwowanego przez Onufrego. Spożył i padł, uprzednio lekko zmieniając pozycję - choć, niewykluczone, że przy tej zmianie pozycji, otrzymał czyjąś pomoc - lud u nas życzliwy i o pomoc nietrudno. Ktoś go po prostu musiał przerzucić przez drzwi.
Nie chcieliśmy zbyt długo przebywać u weterynarza, gdyż zapach różnych, w zasadzie od dawna martwych zwierząt, które cały czas leczył, wywoływał nieciekawe emocje.
Tu wkroczył Geens i obudził gościa, swoim nowym patentem. Udało mu się w jakiś sposób zapakować trochę trotylu do skorupy ślimaka (bez ślimaka). Takie cacko przyłożone do kapelusza wywołuje ciekawe zjawiska - baardzo wysoki skok połączony z nieudaną próbą latania (takie trzepotanie kończynami bardziej), dość spory wytrzeszcz oczu (chwilowo pacjent upodabnia się do sowy), a także dziwny ryk - niezrozumiałe coś w stylu: "UAAAACHRRAAAEEEOOOOJJJ", a także zmianę spodni w pieluchę.
W każdym razie Geens eksperymentalnie udowodnił, że budzić potrafi!
Gość doszedł do siebie po kilku dniach, a potem został u nas. Po części dlatego, że mu się tu spodobało, a po części z powodu utraty pamięci i znacznej ilości słuchu.
Od tej pory męczy nas pytaniami, co się właściwie stało i skąd on tu się wziął? A nazwisko ma takie jakieś niemiecko - dziwne, Kac.
Mówiłem na początku, że Kac męczący jest. No i wyjasniłem.
Wielu o tym miało szansę się przekonać, również w Western Point.
Ale - od początku.
Był normalny, ciepły, zimowy dzień. Śnieg zalegał wszędzie, gdzie mógł, a - że mógł, to zalegał wszędzie. Farmer Jones już dawno mówił, że będą zmiany, bo on to już zauważył w lesie. Ja tam do niego nic nie mam, ale jego żona od dawna podejrzewa Jonesa, że on w tym lesie to jakieś dziwne sprawy ma. Raz, czy dwa, poszła za nim do lasu, żeby się przekonać. Ale jakoś jej zniknął w gęstym poszyciu, choć - być może lekko była rozproszona przez widok gołego jak palec bez rękawiczki pastora, który kąpał się w bagnie. Podobno na cerę dobrze wpływają kąpiele w bagnie. Niewiele wspólnego ma to z cerą pastora, który po tej kąpieli musiał się szorować parę tygodni. Ale co tam Jonesowa zobaczyła, to jej. No, i pastora, oczywiście.
Poranek przeszedł w ranek, ranek w przedpołudnie a przedpołudnie w południe. Wtedy śnieg stopniał i zauważyliśmy, że nie tylko śnieg zalegał. Otóż, na środku ulicy, kilka kroków od saloonu, leżał jakiś gość. Po czym poznaliśmy, że gość? Ubranie miał na sobie, a w ręku mocno trzymał szklankę z saloonu Onufrego. Szklanki z saloonu łatwo rozpoznać, po wyrzeźbionym haśle: "Oddaj przed wyjściem, bo znajdę i ukatrupię". Na całym Dzikim Zachodzie jest tylko jeden saloon, w którym jest taki, pacyfistycznie nastawiony, barman. U nas, oczywiście.
Gość zalegał jakoś w miarę żywo, bo chrapał. Przenieśliśmy go do weterynarza Neoqueto, gdyż on jedynie miał jakąś wiedzę, co zrobić z takim przypadkiem. Neo przeprowadził badanie za pomocą małego młotka (chciał młotem, ale powstrzymał go Geens, bo chciał zastosować swój patent na budzenie). Diagnoza była prosta: gość spożył znaczną ilość likieru serwowanego przez Onufrego. Spożył i padł, uprzednio lekko zmieniając pozycję - choć, niewykluczone, że przy tej zmianie pozycji, otrzymał czyjąś pomoc - lud u nas życzliwy i o pomoc nietrudno. Ktoś go po prostu musiał przerzucić przez drzwi.
Nie chcieliśmy zbyt długo przebywać u weterynarza, gdyż zapach różnych, w zasadzie od dawna martwych zwierząt, które cały czas leczył, wywoływał nieciekawe emocje.
Tu wkroczył Geens i obudził gościa, swoim nowym patentem. Udało mu się w jakiś sposób zapakować trochę trotylu do skorupy ślimaka (bez ślimaka). Takie cacko przyłożone do kapelusza wywołuje ciekawe zjawiska - baardzo wysoki skok połączony z nieudaną próbą latania (takie trzepotanie kończynami bardziej), dość spory wytrzeszcz oczu (chwilowo pacjent upodabnia się do sowy), a także dziwny ryk - niezrozumiałe coś w stylu: "UAAAACHRRAAAEEEOOOOJJJ", a także zmianę spodni w pieluchę.
W każdym razie Geens eksperymentalnie udowodnił, że budzić potrafi!
Gość doszedł do siebie po kilku dniach, a potem został u nas. Po części dlatego, że mu się tu spodobało, a po części z powodu utraty pamięci i znacznej ilości słuchu.
Od tej pory męczy nas pytaniami, co się właściwie stało i skąd on tu się wziął? A nazwisko ma takie jakieś niemiecko - dziwne, Kac.
Mówiłem na początku, że Kac męczący jest. No i wyjasniłem.
środa, 6 stycznia 2016
Ojciec Grzyb
Definitywnie coś się zmieniło.
W pierwszym momencie pomyślałem, że to te eksperymenty Onufrego z nowymi napojami, wzbogaconymi o mieszankę ziółek Indianina Joe. Już kiedyś Onufry doprowadził nas do dziwnego stanu, próbując ugotować coś smacznego.
nawet Geens miał przerwę w konstruowaniu swojego nowego wynalazku, małej bombki świątecznej - do przetestowania w Rio. Testy się przesunęły, a po testach - Rio się przesunęło.
Ciemno i mgliście za oknem, trudno to wytłumaczyć nawet brakiem sprzątania i mycia szyb od lat. Częściowo, to szyby już są drewniane, tylko Grabarz ma metalowe. Z szybami i oknami to się wiąże krótka historia przejezdnego, zwanego Billy Wielkie Gacie. Próbował nam sprzedawać okna. Może i jakieś by sprzedał, ale wybrzydzał strasznie na nasze domy i mówił, że do tych jego okien, to my musimy najpierw zmienić domy na znacznie bardziej nowoczesne. A kto u nas potrzebuje czegoś nowoczesnego bardziej i po co? Nie zrozumiał delikatnych aluzji siostry Indianina Joe, zwanej Cwanym Jabłkiem i nadal nas nagabywał, twierdząc, że jak unowocześnimy domy, to on nam co roku przywiezie nowe okna za darmo. To znaczy, nie do końca za darmo, ale prawie.
Szlag nas trafił w końcu, a Billego Wielkie Gacie trafił nożem Mr Hanks, który akurat miał zły humor (generalnie, zwykle nie miał żadnego, więc odmiana była). Dziadek chciał chodzić w spodniach Billego, ale nie pasowały. Za małe były.
Wracając do tej mgły.
Jakoś dotarłem do saloonu. Stylowo dotarłem, na czterech kończynach. Kierunek bardziej wyczuwałem niż widziałem, ciesząc się chyba pierwszy raz, że do saloonu chodzi też ten nowy, przedstawiciel nacji handlowej, Kafka. Tak jedzie czosnkiem, że trudno nie trafić. No i trafiłem.
W saloon też była mgła, ale tłok też był to i było łatwo trafić do mojego stołu. Ciekaw byłem, o co chodzi z tą gęstą atmosferą, kiedy nagle do saloonu wpadł Warhawk, z plemienia Sixów. Dosłownie wpadł, przez okno, bo lekko zabłądził.
Zamilkliśmy a on nas pyta, dlaczego palimy pastora? przecież powinny nam wystarczyć ziółka Joego?
Mocno nas zdziwienie ogarnęło i, natychmiast, po wypiciu kilku kolejek Whiskey, ruszyliśmy sprawdzić, o co chodzi.
Nie wiem, kiedy dotarliśmy do pastora, bo nawet zegara na wieży nie było widać. Ba, wieży też nie było widać.
Pastora, całego i zdrowego (chyba, w każdym razie fizycznie), spotkaliśmy na ganku. Siedział załamany, coś tam pod nosem burczał, a po chwili zaczął nas przepraszać za to całe zamieszanie.
Pastor chciał nam uprzyjemnić i podkolorować spotkania niedzielne, a - że miał jakiegoś znajomego na Starym Świecie, to otrzymał od niego wiadomość o super kadzidle, produkowanym gdzieś, daleko na Wschodzie, przez - tak zwanego, Ojca Grzyba. Pastor zamówił to super kadzidło, wczoraj właśnie odebrał na poczcie (dokładnie odebrał, bo nigdy - z zasady, nie płacił za przesyłki) i po przywiezieniu do kościoła, podpalił.
Nie doczytał w instrukcji, że to kadzidło działa jedynie pod warunkiem znacznego zasilenia pieniężnego Ojca Grzyba, który wtedy przesyła specjalny olej. Ten w środku, to olej chwilowo-tymczasowy, dla wypełnienia pojemnika. Z czego ten olej, to lepiej nie pytać. W każdym razie, już po tygodniu mgła na tyle opadła, że zaczęliśmy widzieć swoje kapelusze.
Jest dobrze.
poniedziałek, 4 stycznia 2016
Sytuacja
Najpierw była solidna mgła, potem coś błysnęło (jak się okazało znacznie później, to ząb pozłacany Dziadka, jakimś niepojętym cudem się wyczyścił i odzyskał dawny kolor) a następnie na długo zapadła cisza. Generalnie nikt z nas niczego nie słyszał, bo spaliśmy równo dwa dni. A po przebudzeniu zauważyliśmy, że rynek tonie w czymś, co można nazwać roślinnością. Niewysoką, ale jednak.
Przyjaciel naszego Dziadka, bezzebny zwijacz prostych skrętów - Eneser, spał cztery dni, bo wylizał przypadkowo garnek, myśląc, ze tam zupa jakaś jest.
Wlochatemu jeszcze bardziej włosy urosły, co przez pewien czas uniemożliwiło mu rozpoznawanie okolicy i doprowadziło do krótkiej scysji z Unkassem, który jednak nie przepada za głaskaniem po tym, no po tym, po czym Wlochaty go głaskał i przemawiał jak do konia.
Dosyć zabawnie wygląda Veneko. Jako, że był kompletnie łysy, zasłynął ze swoich czynów walecznych pod pseudonimem 'Łysa Pała'. No i katastrofa. Po tym specjale Indian, Włosy mu się puściły jak Czarnulka do Rio Bravo po maszynkę do golenia nóg.
Ogólnie jest dobrze.
Przewidujemy spotkanie z kilkoma sympatycznymi sąsiadami. Musimy im podziękować za ziemię, którą nam przekazują. No i, oczywiście, poinformować ich o tym.
Kompletna Poruta
W zasadzie powinienem napisać, że 'kompletny Poruta'. Takie imię miał gość z hotelu. Przyjechał, bo usłyszał, że tu podziała, bo on - jako fundamentalny wręcz, reprezentant tej części społeczeństwa, która ma za nic naukę, wykształcenie i do tego wierzy, że każdemu można wszystko wmówić, spotka u nas cała masę niewykształconych, tępych rewolwerowców.
Ktoś coś mu powiedział, on źle zrozumiał no i cóż, Grabarz miał trochę roboty, żeby go poskładać. Pomylił się Poruta kompletnie. Rewolwerowcy tak. Ale niewykształceni? Każdy z nas coś tam skończył, a potem zrezygnował z łatwej ścieżki życia i zdecydował się na jeszcze łatwiejszą. No ale idiotów z siebie nie dajemy robić nikomu.
Ktoś coś mu powiedział, on źle zrozumiał no i cóż, Grabarz miał trochę roboty, żeby go poskładać. Pomylił się Poruta kompletnie. Rewolwerowcy tak. Ale niewykształceni? Każdy z nas coś tam skończył, a potem zrezygnował z łatwej ścieżki życia i zdecydował się na jeszcze łatwiejszą. No ale idiotów z siebie nie dajemy robić nikomu.
Mieszka z nami Joe, Indianin. Mieszka jakiś na ciemno ubierający się gość, nazywający sam siebie Amiszem. Sklep - całkiem dobrze zaopatrzony w różne towary, zwłaszcza wtedy, gdy mamy przejezdnych chwilowych, prowadzi Izzack. Taki z brodą. Rudy Onufry prowadzi bar w Saloonie. Pastor - protestant mieszka w kwaterze tuż obok księdza. Meksykanin Pablo dostarcza nam sporo uciechy swoją bezzębną muzyką na organach (najciekawiej brzmi na kiszkach). Każdy z nas pochodzi z innego kraju Starego Świata. Nietrudno się było domyślić, że podziękujemy Porucie, kiedy zaczął nas wszystkich obrażać. Nie to miasto.
Jest i sympatyczna część tego zdarzenia. Na Włochatego jest list gończy. Niski, co prawda, ale znając Włochatego, będzie wart więcej.
Aha, Nickt chciał przesłać zaprzyjaźnionemu profesorowi medycyny (skąd Nickt go zna...) mózg Poruty. Ale po dokładnym sprawdzeniu, tam nic nie było.
Unkass stwierdził, że to jakiś zombie musiał być.
Zombie nie zombie, Indianin Joe odprawił jakieś czary przy ognisku, aż od tych jego dodatków wszyscy popadaliśmy.
A rano nie było już Poruty.
Przyjechał do nas Ven(drujący)kowal.
Venko.
Kowal może on i jest. Ale klnie jak szewc.
Dzień jak codzień
Był rześki, świeży i pachnący Whiskey i czymś jeszcze, poranek w naszym mieście. Obudził mnie jakiś huk, dochodzący z Saloonu. Tak szybko, jak tyko znalazłem ubranie, złośliwie i bezczelnie chowające się tam, gdzie nawet nie zaglądałem od kilku lat (taka łazienka, na przykład), poszedłem tam.
Za barem leżał spokojnie i majestatycznie Onufry, nie zdradzając oznak zainteresowania światem zewnętrznym.
Obok baru siedziała Czarnulka, trzymając głowę w rękach i delikatnie jęcząc. Zdziwiłem się, jak każdy, kto słyszał, jak Czarnulka jęczy.
Tym razem było inaczej. Zaintrygowany podszedłem do baru i chciałem zapytać, co się stało, kiedy zrozumiałem, że to nie Czarnulka jęczała, a głowa, którą trzymała w rękach. Głowa była Włochatego, którego jedno oko - to nie zasłonięte ręką Czarnulki, oglądało plakat. Taki bardziej list gończy - ktoś podobny z twarzy do Włochatego był tam wyceniony na 10000 $. Mało.
Tym razem było inaczej. Zaintrygowany podszedłem do baru i chciałem zapytać, co się stało, kiedy zrozumiałem, że to nie Czarnulka jęczała, a głowa, którą trzymała w rękach. Głowa była Włochatego, którego jedno oko - to nie zasłonięte ręką Czarnulki, oglądało plakat. Taki bardziej list gończy - ktoś podobny z twarzy do Włochatego był tam wyceniony na 10000 $. Mało.
Nie tego się spodziewaliśmy, od kiedy Unkass i Włochaty dolali pastorowi mieszankę wybuchową do kielicha. Od tego dnia w mieście wszyscy mówili, że pastor był rozrywkowym człowiekiem. Msza była wybuchowa, słychać ją było nawet w sąsiednim mieście.
Mało. 10000$?
Coś trzeba z tym zrobić.
Początek, czyli krótka historia na wstępie
Western Point
W kronikach Dzikiego Zachodu na próżno szukać tego miasta i zapisków o jego mieszkańcach.
Historycy niechętnie odpowiadają na pytania dotyczące tej, niedużej części Dzikich Terenów, która nie chciała podlegać żadnej władzy.
Założycielami Western Point i jego mieszkańcami byli ludzie, o których każda władza lubi nie pamiętać.
Jedyne miasto, w którym Indianie mieli takie same prawa, jak pozostali. Jedyne miasto, w którym najważniejszą osobą nie był właściciel ziemski i jego podwładny - szeryf. Tutaj nikt nie miał nic do powiedzenia, jeżeli nie był częścią miasta.
Porządku nikt nie musiał pilnować, bo wszyscy w okolicy setek mil wiedzieli, że w Western Point nie należy rozrabiać.
Nie należy, ponieważ wszyscy mieszkańcy to najlepsi na Zachodzie rewolwerowcy, łącznie z pastorem.
Do zabaw z bronią nie wtrącał się jedynie barman i grabarz - obaj dawno się już znudzili i prowadzili swoje interesy.
Rzadko do bójek dołączał Indianin Joe, zbyt zajęty przyrządzaniem ziołek dla całej reszty.
Myliłby się ten, który, widząc to miasto i jego ludzi, widziałby jedynie bandytów. Każdy z nich odebrał wykształcenie na najwyższym poziomie, ale - widząc zło toczące świat i nędzę moralną cywilizacji, postanowił oddalić się i żyć w sposób prosty, z jasnymi zasadami.
Kilku mieszkańców już nie ma w Western Point, upływ czasu robił swoje. Unkass jest daleko, podobno używa rewolweru do naprawy czegoś tam. Nickt zniknął na dobre. Można tak jeszcze długo wymieniać. Ale ci, którzy w mieście są, pod wodzą jednego z pierwszych mieszkańców - Włochatego (The Hairy One, jak mawia Weronika, nie wiadomo dlaczego?), to prawdziwa, mocna banda.
Niech każdy, kto tu zajrzy, pamięta: Grabarz czeka. Ma czas, a hobby pochłania go całkowicie: budowanie trumien.
Subskrybuj:
Posty (Atom)